เรื่องราวต่อไปนี้ดิฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอุปา ทาน หรือผู้เล่าได้ก้าวล่วงเข้าไปในมิติมรณะจริงๆ กันแน่ แต่ฟังแล้วดิฉันก็สยองและขนลุกไปหมดเลยค่ะ
นิติพรเป็นเพื่อนรักของดิฉันตั้งแต่ตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน นั่นน่ะยี่สิบปีมาแล้วนะ ทุกวันนี้เราอายุต้นสี่สิบ ลูกๆ เรียนมัธยม เราลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวตั้งนานแล้วละ แต่ขอโทษเถอะ..เราไม่ได้อยู่บ้านเฉยๆ หรือเที่ยวลอยชายไปวันๆ อย่างที่หลายคนค่อนแคะหรอกนะคะ..ลองลาออกจากงานมาทำงานบ้านอย่างเราแล้วจะรู้สึก!
เรารับภาระเต็มสองบ่า สองอุ้งมือ ไหนจะรับส่งลูก ดูแลบ้านช่อง ช่วยลูกทำรายงาน ตอนเย็นซื้อกับข้าวทำกับข้าว ตอนค่ำเก็บกวาด ล้าง เพื่อตื่นมาตอนเช้าก็ทำแบบนี้..แบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จบ
วันหนึ่งดิฉันได้ข่าวว่านิติพรไม่สบาย เธอเป็นโรคลึกลับ หมอหาสาเหตุไม่ได้ มันเป็นอย่างนี้นะคะ..
จู่ๆ เธอก็ปวดเอว ปวดมาก แล้วก็แข็งไปทั้งตัว เดินลำบาก ยกมือตีไข่ก็ยาก เธอบ่นว่ากิจวัตรประจำวันอย่างล้างหน้า สีฟัน กลายเป็นงานหนักเพราะมือแข็ง รู้สึกหนักอึ้งเหมือนมีหินถ่วง อาบน้ำใส่เสื้อผ้าก็เหนื่อยแทบแย่ และอ่อนเพลียมาก หาวทั้งวัน อยากจะหลับท่าเดียว เธอไปพบแพทย์มาเป็นเดือนแล้วค่ะ
หมอสั่งแต่เจาะเลือดหาสาเหตุอยู่นั่นแหละ พรุนไปหมดแล้วยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร ยาก็ไม่ได้กิน!
ดิฉันไปหาเธอในตอนสายๆ ของวันหนึ่งหลังจากส่งลูกๆ ไปโรงเรียน เห็นสภาพเธอแล้วน่าเวทนา..ตัวบวมฉุ เดินย่องแย่งเหมือนหุ่นยนต์ตัวแข็งๆ หน้าบวม ตาบวม มีน้ำตาคลอตลอดเวลา
"นี่แน่ะไก่ ฉันมีเรื่องแปลกจะเล่าให้ฟัง" เธอพูดกับดิฉันด้วยเสียงแปร่งปร่า เล่าว่าเมื่อ 2-3 วันก่อนเธอง่วงมากในตอนเย็น แต่ไม่อยากนอน เพราะผู้ใหญ่สอนว่าตะวันจะทับตา นอนตอนพลบค่ำน่ะไม่ดี
"แต่มันฝืนไม่ไหวเลยนะ" เธอบอก "ฉันเลยบอกลูกๆ ที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนว่าให้ไปซื้อของที่ตลาดมากินเอง ลูกๆ ก็มารับเงินไปแล้วฉันก็เข้าห้องเปิดแอร์นอนห่มผ้า"
ตอนนั้นเป็นเวลาก่อนห้าโมงเย็นเล็กน้อย เธอหลับตาแต่ใจคอมันอึดอัดไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะกังวลเรื่องดูแลบ้านช่องหรืออะไรกันแน่?
ขณะเข้าภวังค์เธอรู้สึกเหมือนถูกผีอำ มีเงาวูบวาบคล้ายผีปีศาจมาอยู่รายรอบ มีใครบางคนมาจับตัวเธอยกขึ้นวางบนตั่ง ตัวเธอแข็ง และแล้วก็รู้สึกว่าเธอถูกจับให้นอนหงาย มือขวายื่นออกไปข้างๆ ในท่าเหยียดตรง..มีพานรอง และมีคนแต่งชุดดำยืนเข้าแถวรอรดน้ำ!
"มันครึ่งหลับครึ่งตื่น ฝืนไม่ได้และสยองมากๆ" นิติพรเช็ดน้ำตา เล่าต่อว่า จากนั้นเธอก็ได้กลิ่นน้ำอบไทยหอมเอียนๆ และรู้สึกเย็นที่มือที่ยื่นออกไป พวกที่มารดน้ำเธอแทนที่จะร้องไห้กลับหัวเราะคิกคักเหมือนกำลังเล่นสนุก
"พวกเขาตั้งท่าจะยกฉันลงโลงด้วย กลิ่นธูปงี้คลุ้งไปหมด" เธอพูดขณะฉันขนลุกซ่า..
ก่อนที่จะไปไกลกว่านั้น นิติพรก็ดิ้นจนหลุดจากภวังค์ เธอตื่นขึ้นมองรอบๆ นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงเย็น เธอตะกายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รีบเปิดไฟสว่างจ้า ล้างหน้าล้างตาแล้วออกมานั่งใจสั่นระริก
"เข็ดเลยละไก่" เธอเน้นเสียงกับดิฉัน "อย่านอนตอนห้าโมงเย็นเป็นอันขาดเพราะเป็นเวลาที่ตามวัดต่างๆ เตรียมทำพิธีรดน้ำและรอสวดพระอภิธรรม" น่าขนลุกมั้ยคะ?
ฟังแล้วดิฉันกลัวมากๆ เลย ไม่รู้ว่าเธอฝันร้าย อุปาทานหรือเจอของจริง แต่ที่บ้านดิฉันมีสาวใช้ต่างด้าวสองคนชอบนอนเป็นชีวิตจิตใจ ว่างเป็นมุดเข้าห้องนอนไม่เลือกเวลา
วันไหนที่เจ้าหล่อนนอนตอนห้าโมงเย็น จะหน้าตาหมองคล้ำ มีสภาพเหมือนผีดิบ ยิ่งตอนตื่นมาเก็บกับข้าวราวสองทุ่มน่ะ สภาพหล่อนน่ากลัวจริงๆ ค่ะ..นิติพรยืนยันว่าต่อให้ง่วงแสนง่วงก็จะไม่ยอมนอนตอนห้าโมงเย็นอีกแล้ว ฝืนทนไปนอนตอนสามทุ่มดีที่สุด..เพราะเป็นเวลาที่มนุษย์เป็นๆ เขาเข้านอนกันค่ะ!
เรื่องเล่าจาก ข่าวสด
