ตำนานปีศาจพื้นบ้าน ผีทุ่ง

ตำนานปีศาจพื้นบ้าน : ผีทุ่ง ◕

ผีพื้นบ้านหรือผีประจำถิ่นมีหลายชนิด เช่น ผีกะ ผีหลังกลวง ผีตานี ผีตะเคียน ผีปอบ ผีกระหัง ผีกระสือ ผีพรายน้ำ ผีป่า ฯลฯ รวมทั้ง "ผีทุ่ง" ที่จะเล่าต่อไปนี้

สถานที่เกิดเหตุการณ์ "ผีทุ่ง" ของผู้เขียน 

(เจ้าของบทความ) เกิดขึ้นเมื่อประมาณ ๑๐ ปีมาแล้ว บริเวณหนองน้ำใหญ่ติดทุ่งกว้างและรกร้างใกล้บ้าน หย่อมบ้านนี้เรียกกันทั่วไปว่า "บ้านคอกช้าง" อยู่ใกล้แม่น้ำมินในพื้นที่กิ่งอำเภอช้างกลาง 

จังหวัดนครศรีธรรมราช

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเวลา ๑๗.๒๐ น. ท้องฟ้ามืดครึ้มด้วยเมฆฝนทำให้สภาพทุ่งกว้างดูอึมครึมวังเวงและจวนจะค่ำมากกว่าเวลาปกติ พ่อของผู้เขียนไปดักปลาด้วย "กัด" หรืออวนขนาดเล็กสำหรับดักจับปลาน้ำตื้นในทุ่งห่างจากบ้านออกไปประมาณ ๔ กม.เศษ จนถึงเวลากลับบ้านแล้ว แต่พ่อยังมาไม่ถึงบ้าน ฝ่ายแม่ก็ร้อนใจเพราะเป็นฤดูฝน แม่จึงใช้ให้ผู้เขียนออกไปตาม ขณะนั้นผู้เขียนอายุประมาณ ๑๒ ปี เป็นวัยที่กำลังกลัวผีดีทีเดียว 

เมื่อไปถึงหนองน้ำที่เคยมากับพ่อ และจำได้ว่าพ่อมักจะดักปลาตรงนี้บ่อย ๆ แต่กลับไม่เห็นพ่อ ผู้เขียนตะโกนเรียก ๒-๓ ครั้งก็ไม่มีเสียงขานตอบ 

ผู้เขียนทำท่าจะเดินกลับพร้อมสอดส่ายสายตาหาพ่อไปตามต้นไม้พุ่มเตี้ยชายน้ำ เช่น ต้นจิก ต้นปอ ป่ากก ป่าบอนที่ขึ้นอยู่ทั่วไปในหนองน้ำ ทันใดนั้นเหมือนมีใครโยนก้อนหินลงในแอ่งน้ำป่ากกด้านข้างทำให้น้ำกระเพื่อมเหมือนปลาขนาดใหญ่ผุด 

ผู้เขียนตะโกนเรียกพ่อทันทีด้วยความตกใจและกลัว เพราะใกล้ค่ำลงรำไร

ทันทีที่สิ้นคำเรียกของผู้เขียนเสียงพ่อก็ขานรับเหมือนที่เคยขาน ผู้เขียนดีใจมากเดินลุยน้ำลงไปในทันที ซึ่งน้ำลึกแค่เข่า ผู้เขียนเรียกพ่ออีกครั้ง เสียงพ่อขานรับไกลออกไปประมาณสัก ๑๐ เมตร เห็นต้นกกเอนลู่ไปมา ผู้เขียนเข้าใจว่าพ่ออยู่ที่นั่น เรียกพลางเดินเข้าไปหาพลางระหว่างป่ากก และน้ำก็ลึกลงไปเรื่อย ๆ จนถึงเอวแล้ว แต่น่าแปลก เสียงของพ่อที่ขานรับก็ยิ่งไกลออกไปทุกครั้งที่ขานตอบ จนกระทั่งเลยบริเวณที่พ่อเคยดักปลาออกไปมากแล้ว

ฉับพลันนั้นก็มีเสียงห้าวทรงอำนาจกว่าเสียงพ่อดังขึ้นมาข้างหลังผู้เขียน เรียกผู้เขียนให้ขึ้นมาจากน้ำ ผู้เขียนจึงหันหลังกลับลุยน้ำลุยหญ้าขึ้นมาทันที เสียงทรงอำนาจนั้นฟังดูคุ้น ๆ หูเหมือนเคยได้ยินจากไหนมาก่อน เสียงเรียกให้ขึ้นมาจากน้ำดังขึ้นอีก คราวนี้ดังไกลออกไปจากทางขึ้นหนองน้ำ ผู้เขียนวิ่งตามเหมือนตกอยู่ในอำนาจเสียงนั้น จนมาถึงแนวป่าขอบหนองน้ำใหญ่และเป็นเส้นทางถนนดินลูกรังเดินเข้าหมู่บ้าน

ทันใดนั้น ผู้เขียนก็จำได้ทันทีว่าเสียงที่เรียกให้ขึ้นมาจากหนองน้ำคือเสียงของปู่ผู้เขียนเอง 

ซึ่งท่านเสียชีวิตไปเมื่อ ๕ ปีมาแล้ว เท้าเร็วกว่าความคิด มันพาผู้เขียนห้อตะบึงกลับไปบ้านท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาปรอย ๆ โดยไม่เหลียวหลัง ทั้ง ๆ ที่ทางมืดมิด แม่เล่าว่า ผู้เขียนวิ่งขึ้นมาบนบ้านด้วยหน้าซึดตัวสั่น พูดละล่ำละลักฟังไม่เป็นศัพท์ พอพ่อเข้าไปจับมือ ผู้เขียนมองเห็นพ่ออย่างถนัดแล้วก็สลบหมดสติลงไปในทันที

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผู้เขียนรู้สึกกลัวผีอย่างถาวร แต่ก็ได้สติปัญญาว่า ต้องรู้จักป้องกันภัยจากสิ่งที่น่ากลัวเหล่านั้น เพราะสิ่งที่เราไม่เคยรู้ไม่เคยเห็น และไม่เคยพบมาก่อนอาจจะเกิดขึ้นได้อย่างทันทีทันใด การไม่ประมาทสิ่งแวดล้อมรอบข้างจะทำให้เราสามารถดูแลตนเองจากสิ่งที่ไม่มีตัวตนนี้ได้ดียิ่งขึ้น....(จบ)...✎

★ .•°•.°°.•°•.★* *★ .•°•.°°.•°•.★* *★ .•°•.°°.•

โดย สงคราม ฉับพลัน
ที่มา : ต่วยตูนพิเศษ ปีที่ 27 ฉบับที่ 315 ประจำเดือนพฤษภาคม 2544 , หน้า 116-118.