เมื่อทหารเล่าเรื่องผีที่เดิม ..ที่เจาะไอร้อง

ตอนนี้ผมยังทำงานที่เจาะไอร้องที่เดิม 
เรื่องของเรื่องคือ

ผมทำงานอยู่บริเวณด่านตรวจหน้าฐาน ตกกลางคืนผม ก็ผูกเปล นอนอยู่ในป้อม
(เราเปลี่ยนเวรกันนอนครับ) ตอนนั้นที่ป้อมมีผมนอนคนเดียว ที่ผมนอนอยู่ห่างจากที่เข้าเวรราวๆ100เมตร ขณะที่นอนอยู่ๆก็ใด้ยินเสียงคนวิ่งผ่านหัวไป พอหันไปมอง ไม่มีใครอยู่ ในใจนึก เพื่อนแต่คนไม่วิ่งไวขนาดนั้นนี่100เมตรใน1วินาที ไม่ใช่หมาวิ่งแน่ๆ แต่เสียงดังเหมือนคนกระทืบเท้าหมาคงวิ่งไม่ดังขนาดนี้ เอาแล้วไง จากนั้นไม่นาน

...ที่เดิม ผมนอนที่เดิมแต่คราวนี้ผมใด้ยินเสียง "เฮ้อ   เฮ้อ" สั้นๆสองทีดังบนต้นไม้เพื่อนผมเดินมาผมถามเพื่อน   "ตะกี้มึงร้องเหรอ"
เพื่อนมันบอก "ไม่นี่ตะกี้ไล่หมาดัง ชิ้วๆที่ถนน"
...เอาละสิกู...เมื่อไปถามคนอื่นๆเขาบอก เคยโดนเหยียบ อก โดนอำ หลายคนบอกที่ๆที่ผมนอนไม่มีใครกล้าไปนอนคนเดียวหรก เขาเจอกันมาเยอะ
มาตอนหลังผมใด้วัวธนูของหลวงปู่กาหลงมาใว้ งานนี้มีเฮครับผีกระเจิง ของดีจริง  ฮ่าๆๆๆ

เมื่อไปถามรุ่นพี่..เล่าให้ฟังว่า หน้าฐาน200เมตรเคยมีนายสิบตาย.. ทหารพรานที่เข้าเวรกลางคืน กินกาแฟอยู่ ฉับพลัน ก็มีทหารมาขอกาแฟกิน เขายื่นให้กินจนหมดแก้วแล้วเดินจากไป แต่พอเขาจะเอาแก้วมาล้าง กาแฟยังอยู่ครบไม่พร่อง เลยสักนิดหลายๆคนเจอแบบนี้ ตอนหลังมา1ทุ่มต้องชงกาแฟ1แก้วเอาไปเทให้ตรงที่นายสิบแกตาย

ที่พลุโต๊ะแดงมีบ้านหลังหนึ่งถูกโจรฆ่าตายทั้งบ้าน ทหารไปนอนที่บ้านหลังนั้นเขาเห็นคนคลานออกมาจากจอมปลวก นอนทับเขา โชคดีที่มีคนสะกิดปลุกไม่งั้นตาย

ส่วนผมก็อยากให้มาเข้าเวรช่วยอยู่แต่ขืนทำงั้น มีหวังหัวใจวาย บางทีด่าผีบอกให้ไปเอาคืนกับคนทำสิฟาย....มันก็ไม่ไปผีเวรกวนตีนใด้ใจ...กลัวผีก็กลัวหลอกกันอยู่ได้